Reto: Solo una etapa

No soy muy amante de seguir cadenas de nominaciones entre blogs, más que nada por falta de tiempo.

Ayer Úrsula, de El blog de Úrsula me nominó para un reto un tanto diferente. Al principio pensé en ignorarlo, pero la historia privada que ella misma nos desvela me hizo empatizar, pues yo misma pasé por una separación traumática. El tiempo pasa y, aunque las heridas no curan, ya no duelen.

Toda etapa de la vida difícil nos enseña algo y de todo se puede sacar un fruto; mi fruto fue abrir un blog y ponerme a escribir como una posesa; y, con vuestros ánimos, acabé por publicar mi primer libro: Mis historias y otros devaneos, un recopilatorio de 101 microrrelatos. Pero no me quedé ahí, sino que estoy apunto de publicar mi cuarto libro en dos años.

Esto que os he contado ya sería suficiente como reto, pues se trata de explicar algo que nos haya marcado en la vida, pero quiero compartir otra cosa que me marcó y me llevó a plasmarlo en un micro que se llama Recuerdo indeleble.

Todos los procesos de duelo son emocionalmente difíciles, ya sean por separación o muerte. Pues bien, ese micro contiene lo que yo sentí por una muerte cercana y a una edad sensible, durante mi adolescencia.

13244660_10208719768498816_676949660564662675_n

La de la foto soy yo en el Guggenheim de Bilbao. Foto hecha por @setah.bastet

«A veces la vida nos conduce a callejones sin salida. Hay quien se queda anclado ahí toda su vida, y hay quien se da la vuelta y busca una salida. Yo busqué una salida».

Espero que me perdonen Úrsula y los organizadores del reto, pero no voy a nominar a nadie. De las personas que me siguen y lean esto pueden hacerlo como si las hubiera nominado. 

Lídia Castro Navàs

 

44 comentarios en “Reto: Solo una etapa

  1. Has dado en el clavo Lídia, esto de las nominaciones con temas personales, parece una reunión de blogueros anónimos. Respeto tanto a quien entra al juego como quien se queda fuera, es algo personal y creo que, a veces, sin que nos pregunten alguna cosilla soltamos.
    Todos los laberintos tienen, lo mismo que entradas, salidas; a veces, son nuestros propios muros, los que nos mantienen dentro de él.
    Saludos 🙂

    Le gusta a 4 personas

  2. Una molt bona reflexió la que apuntes al teu micro, Lídia.
    Lamento que hagis tingut males experiències, però m’alegro molt que les hagis superat, i que aquest t’hagin convertit en tan bona escriptora. Ha sigut un repte que has superat sobradament; i ens dones un bon exemple a tots els qui tenim també altres històries al darrere.
    Una forta abraçada, amiga!

    Le gusta a 1 persona

  3. ¡Recórcholis! Casi me dan ganas de alegrarme por ese difícil trance vivido; que si no sucede no hubieres creado tu blog, Lidia, ni te habría conocido… (Ohh, cuánto egoísmo… ¡me castigo!) Lo mejor de todo es que ya forma parte del pasado y es etapa superada para ti. El sello de la vida son altos y bajos constantes, ¡mucho por aprender y hasta el final!
    Marcador el micro Recuerdo indeleble, que tan bien evidencia el contraste entre la fuerza de tus vívidos recuerdos y la frialdad de la muerte.
    ¡Un gran y fuerte abrazo, Lidia!

    Le gusta a 1 persona

    • Muchas gracias, SariCarmen! Es cierto, las experiencias vividas nos hacen como somos. Y no cambiaría nada, pues estoy en el punto que ansiaba; me quiero, soy libre y hago lo que me gusta: escribir (además de dar clases, que también me encanta).
      Gracias por tus palabras. Un abrazo enorme directo al «Cielo» 😉😘😘

      Le gusta a 1 persona

  4. A mí tampoco me convencen ni me llaman nada esas nominaciones o invitaciones o incluso premios en cadena entre blogueros, aunque respeto la postura de los que participan o se apuntan a estas cosas. Honestamente jamás me ha nominado nadie a nada de nada, jajaja. Pero no seguiría la rueda.
    Laberintos, los propios muros, límites y demonios. Las experiencias que nos enseñan o fortalecen, quizá muy especialmente las negativas o las dolorosas, o simplemente las críticas, las que nos ponen más cerca de nuestros límites… sí, todo ello es muy cierto. Creo que hay bastante de verdad en el dicho de que “lo que no te mata te hace más fuerte”.
    En cuanto a tu relato de “Recuerdo indeleble”, pues sí, la pérdida de familiares muy cercanos es muy dolorosa, triste e impactante. En un post de Luna, ahora no recuerdo cúal, hace varias semanas, expliqué que prácticamente había visto caer a mi padre fulminado por un infarto. Tenía 40 años y yo 14. También lo toqué en una entrada musical, pues asocié aquellos tiempos a una canción determinada, por pura casualidad temporal, no por nada más. También, también he pasado por una separación y un divorcio tristes y dolorosos. Y más cosas, te lo puedo asegurar. Así que siempre deberíamos seguir adelante. Como suele decirse nos lamemos las heridas y volvemos a levantarnos.
    Y me voy, en mi Cadillac (tuneado).

    Le gusta a 1 persona

    • Todos llevamos una mochila a cuestas, más cargada o menos, pero llena de experiencias vividas que nos hacen aprender, crecer, evolucionar…
      Eso de ver a tu padre fulminado por un infarto es muy impactante, cierto. Debió ser muy traumático… Lo siento.
      Yo prefiero irme a lomos de corcel con una buena espada colgada en mi cinto.
      Adivino que ese Cadillac tuyo lleva alfombras peludas everywhere!!! 😂😂😂
      Un saludo

      Me gusta

  5. Me ha reconfortado mucho esta entrada de tu blog, Lidia. Me he sentido muy identificada contigo cuando dices casi al final del texto:
    “A veces la vida nos conduce a callejones sin salida. Hay quien se queda anclado ahí toda su vida, y hay quien se da la vuelta y busca una salida. Yo busqué una salida”.
    Yo también estoy buscando la salida. No quiero quedarme anclada en el callejón sin salida al que he llegado.Espero que mi búsqueda me de tan buenos resultados como a ti.
    Un beso.

    Le gusta a 1 persona

    • Me alegra haberte reconfortado de algún modo. No me atrevo a dar consejos en situaciones personales, pues pueden ser muy complejas, así que suelo decir algo que me dijeron a mí cuando me encontraba en el mal momento y me ayudó mucho: «escúchate realmente; tu corazón sabrá qué hacer». A veces estamos más condicionados de lo que creemos a la hora de tomar nuestras decisiones y pocas veces optamos por aquello que realmente queremos.
      La salida está cerca, escúchate y la encontrarás.
      Un abrazo, Lola 🙂

      Le gusta a 1 persona

  6. Lo que no te mata, te hace más fuerte, dice el refrán. Pero cuando los golpes se van sucediendo unos detrás de otros, te van debilitando. A mí, me han hecho fuerte durante mucho tiempo, me he caído y levantado mil veces, pero ya estoy cansada, muy cansada, ya estoy preparada para descansar…
    Un abrazo y a seguir creciendo, tienes toda una vida por delante.

    Le gusta a 1 persona

Deja un comentario

Este sitio utiliza Akismet para reducir el spam. Conoce cómo se procesan los datos de tus comentarios.