
Foto: @lidiacastro79
Dicen que todos tenemos un doble en alguna parte… ¿Te imaginas encontrarte con tu doble por casualidad? En la calle, mientras cruzas un paso de peatones de camino a algún lado y, de repente, ahí está, atravesando la misma calle en sentido contrario. Os miráis. Primero de forma casual, después vuestras miradas se sostienen más allá de lo socialmente permitido; incluso giráis el cuello cuando ya no os es posible seguir mirando de frente.
¿Le diríais algo? Yo, sí. No creo que dejara escapar esa oportunidad única. ¡Es mi doble! Somos iguales físicamente e incluso compartimos algo a nivel psicológico ¿no? En ese caso, me caería bien, seguro. Y no es una cuestión de pedantería, es que creo que os pasaría a todos. Y si hay alguien que no se cae bien así mismo, que vaya pidiendo hora a un terapeuta porque seguro que tiene algún trauma personal por resolver.
Pues resulta, que esto es lo que pensaba hasta hace un par de semanas, cuando me encontré con mi doble en una calle principal y muy concurrida de Madrid. Era mi primera vez en la capital y, por supuesto, aproveché la ocasión para confundirme con el resto de turistas que visitan la ciudad. Fui a la plaza del Sol, paseé por la calle Preciados hasta la plaza Callao, hice una foto al cartel de la Schwe… (ups, no sé si está bien incluir marcas comerciales, mejor lo voy a omitir); la lluvia me acompañó por mi visita al Parque del Retiro, donde me refugié en el delicado Palacio de Cristal; dediqué buena parte de mi tiempo a deleitarme con el arte que se encuentra en el Museo del Prado… En fin, ¡lo más típico!
Cuando iba camino de la Puerta de Alcalá, mientras estaba parada en uno de los numerosos pasos de peatones con semáforo, me fijé en una chica al otro lado de la calle. Llevaba un gorro de lana muy molón. A mí me gustan mucho los gorritos y con el frío que hacía me hubiera ido genial tener uno. Fue por eso que me fijé en ella, por el gorro en forma de boina, de color granate y blanco. Después de admirar el susodicho gorro trasladé mi mirada a su cara y me sorprendió descubrir un parecido asombroso a mí misma: tez morena, grandes ojos pardos, pómulos prominentes, barbilla afilada, pelo castaño y corto, escondido bajo el gorro, solo el flequillo liso quedaba a la vista. Era mi viva imagen.
Ella no pareció percatarse de mi mirada descarada pues seguía hablando animadamente con su acompañante: un joven un tanto rechoncho que cargaba con la funda de un instrumento de música; muy probablemente, una guitarra. Ella llevaba las manos libres y no paraba de gesticular, algo que yo suelo hacer mucho. Solo colgaba de su hombro derecho un bolso de piel oscuro.
Pensé que quizá formaban parte de un mismo grupo musical en el que ella era la vocal. Siempre me ha gustado cantar, aunque solo lo hago en el coche o en la ducha. Pero por cuestión de unas afonías tuve que visitar a una terapeuta de esas que tratan los trastornos en la voz, y me comentó que valdría para cantante. Fue halagador saberlo, pero no me sirvió de nada, pues mi trabajo de analista de datos no tiene mucho que ver con cantar, de hecho casi no uso mi voz en toda mi jornada laboral.
Bien, volvamos a mi doble. En ese momento, todo pasó muy deprisa. Un alud de pensamientos desbordaron mi mente. ¿Sería verdad? ¿Era mi doble o solo lo parecía? ¿Debía hablarle? Tal vez, ¿llamar su atención? ¿Acercarme a ella?
Yo estaba enfrascada en mis pensamientos, que repiqueteaban en mi mente como cientos de martillos, cuando el semáforo se puso en verde y todo aquel que esperaba quieto, empezó a moverse. Aquella chica y su acompañante, también. Venían hacia mí, no exactamente de frente, sino por mi derecha y yo seguía parada. De repente, todo el frío que sentía minutos antes se desvaneció y mis manos empezaron incluso a sudar… ¿Qué debía hacer?
Pues bien, fue tal mi estupefacción, que me quedé petrificada. No pude moverme, ni articular palabra. ¡Todo pasó rapidísimo y no supe reaccionar! Perdí la oportunidad de cerciorarme si era mi doble o solo habían sido imaginaciones mías. No creo que se vuelva a repetir esa situación una segunda vez, así que mi consejo es: ¡Si crees haber encontrado a tu doble, no dejes pasar la oportunidad!
Entrada para participar en el Reto «Móntame una escena» del blog Literautas.
Mis historias y otros devaneos by Lídia Castro Navàs is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-NoComercial-CompartirIgual 4.0 Internacional License
Hay madre Lidia tenías que haberte acercado a ella, aunque claro no sé si yo me quedaría igual que tú totalmente inmóvil, dicen que tenemos 8 personas idénticas a nosotros por el mundo así que sí se puede dar nuevamente la situación 😉 besos enormes !!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
jajaja es todo una invención!! Pero no tengo ni idea de cómo reaccionaría si viera a mi doble de verdad… seguro me quedaba petrificada como la del relato. jajaja Gracias, Silvia. Besos!!
Me gustaLe gusta a 2 personas
Como siempre tus letras son te hacen sentir la realidad que esta vez pensé que era real entonces más motivo para quitarme el sombrero como me pasa siempre mi bella 🙂
Me gustaLe gusta a 1 persona
Eres un cielo!!! :):):)
Me gustaLe gusta a 1 persona
Tú si que eres un firmamento !!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
😘😘
Me gustaLe gusta a 1 persona
🙂
Me gustaLe gusta a 1 persona
La leyenda cuenta que ver a tu doppelganger es de mal augurio… Si es como dice Silvia que hay 8, yo empezaría a esquivar miradas.
Me gustaLe gusta a 2 personas
jajaja qué mal rollo me ha entrado!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Te juro… es un presagio de muerte. Una vez me pasó de ver al doble de mi novio en la calle cuando iba, justamente, tomada de la mano con mi pareja. La única diferencia era la altura, el desconocido era más bajo.
Muy loco.
Me gustaLe gusta a 2 personas
Qué cosas!! Eso son supersticiones, mujer!! Qué esto solo es un relato para un reto jajajaja
Me gustaLe gusta a 1 persona
Solo contaba una anécdota.
El relato está genial, yo lo voto (¿en dónde?).
Abrazo!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Es un reto de un taller de escritura, no es un concurso!! Jajaja pero mil gracias, Paula! Por leer, comentar, compartir tus anécdotas… No dejes de hacerlo!! Un abrazo y felices sueños (al menos para mí, que me toca ir a dormir jajaja). 😉😘
Me gustaLe gusta a 1 persona
Pues según mi experiencia éste asunto es un lío de mucho cuidado. Sí tienes que dehacerte del cadaver de algún sosias, te puedo pasar, por Instagram, Jajaja, un par de lugares adecuados. Un beso.
Me gustaLe gusta a 3 personas
jajaja Qué retorcido que eres, Carlos!! Mira que revuelo ha levantado un simple relato para un reto jajaja Me parto con todos vosotros!! 😉
Me gustaLe gusta a 1 persona
Creo que esa idea te puede dar mucho juego. Te imaginas una sosias haciendo la puñeta a la protagonista precediendola en sus pasos, Incluso dando sablazos a sus amigos, ¡¡Hala además que se ha llevado a su novio al huerto!! Retorcido yo? Un beso de buenas noches.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Jajaja Gracias por esas buenas ideas!! La próxima vez que la inspiración me abandone te avisaré!! 😉
Me gustaLe gusta a 1 persona
Wow! Quina història! És més llarga que els microrrelats a que ens tens acostumats, i tractes una qüestió força interessant. Em recordà a «L’home duplicat», de Saramago. He llegit que tots tenim com a mínim un doble (això, al marge de la teoria quàntica). Jo he vist algú que se’m sembla, però afortunadament no sòc jo, jajaja. Per una altra banda, ara que has fet la descripció d’eixa dóna, ja tinc una lleugera idea de com eres, jajaja.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Doncs, no facis cas de la descripció perquè és del tot inventada!!! Jajaja Més aviat sóc el contrari: cabells arrissats tirant a pèl-rojos, ulls castany clar i ametllats, cara arrodonida i barbeta poc prominent!! Juas, juas Ah, però si tinc una foto al perfil!! Què no l’has vista?! Mira el gravatar i em veuràs!! Jajaja
Me gustaLe gusta a 1 persona
jajaja!!! Donc em pensava que eixa descripció era teva. Ara m’has deixat intrigat, jajaja. En quant pugui et llegiré, per supossat. Et deixo un petó.
Me gustaLe gusta a 1 persona
I sí, és una història més llarga. De fet, abans solia fer relats curts però ara m’he aficionat als micro. Et convido a que llegeixis algun relat curt. Si entres al meu blog ho tinc organitzat amb categories en un menú a mà esquerra. Tries la categoria «relato corto» i ja em diràs què et semblen. 😊 Un petó i bon dilluns!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Genial Lidia, sobre este tema de los dobles te recomiendo la peli de La Doble Vida de Verónica no sé si la habrás visto pero me he acordado de ella al leerte. Un beso!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Pues no, no la he visto. Gracias por la recomendación!! 😊 Feliz lunes!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Lidia eres la caña te lo vuelvo a decir, si me encontrase con mi doble con lo impulsiva que soy creo que me iría por ella pitando, ajajajaj, o sea que le metería un susto de muerte. Genial tu relato. Un beso muy grande azul
Me gustaLe gusta a 1 persona
Yo en realidad no tengo ni idea de cómo reaccionaría jajaja También soy bastante impulsiva así que igual haría como tú!! 😉😘
Me gustaLe gusta a 1 persona
Reblogueó esto en rererebloguer.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gracias por compartir, Mauricio!! 😊 Un saludo 🙌
Me gustaLe gusta a 1 persona
🙂
Me gustaLe gusta a 1 persona
Genial ¡
Cuando vuelvas por Madrid y te ayudo a preguntarle, jejeje
Un abrazo,
Me gustaLe gusta a 1 persona
Eres de Madrid?? Pues claro, la próxima vez que vaya te aviso!! Aunque la historia del doble es inventada, lo de mi visita a Madrid es real. Y te tengo que confesar que me encantó la ciudad!! Lo que más Retiro y Prado!! Un abrazo, Francisco! 😊
Me gustaLe gusta a 1 persona
Encantado ¡
Un abrazo,
Me gustaLe gusta a 1 persona
Espera que me pongo en pie, aplaudo 👏👏👏👏👏👏 y sobre eso de los dobles no he tenido esa oportunidad de toparme cara a cara.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Graciaaas!! 😊 Por lo que respecta al tema del doble es pura invención, así que yo tampoco he tenido esa oportunidad!! 😉 Muchas gracias, por ponerte en pie jeje!!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Esos trabajos en los cuales participas hacen verte como escritora con diversos estilos y da manga para seguir creciendo, mis felicitaciones.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gracias de nuevo!!! 😊 😊 👉 😘
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gran historia Lidia!! No sé si me cruzaré con ese doble o ese espejismo de mi, o mi otro yo, y si yo soy él, o si somos uno duplicados en esa especie de plagio que todos somos los unos de los otros. Pero te aseguro una cosa, si lo veo, le hablaré de ti, porque si no te conoce, no quiero que se pierda que existes tú (o tu doble). Enhorabuena por la entrada.
Me gustaLe gusta a 2 personas
Jajaja Me has hecho sonreír! 😁 Gracias, Juan Antonio! Un saludo!
Me gustaLe gusta a 1 persona
YA VEO DOBLE (y no he bebido, lo juro). Tú y tus finales ¡mira para cuánto han dado! genial, Lidia. Yo creo que me hubiera ido directa a ella, a exprimirla, pero qué susto si era en todo igual a mí, aunque me caería muy bien (jua, jua)
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gracias por tus palabras, Yolanda!! Siempre me alegras con tus comentarios!! Encantada de que te guste!! Un besazooo con sabor a niebla del Ebro!! 😊😘
Me gustaLe gusta a 1 persona
Buena historia, Lidia.
Yo creo que si me encontrase con mi doble más que alegría me daría yuyu…¿y si en este mundo de avances han hecho de mí un clon? jajajaj…. no se, no se… ir por ahí sabiendo que otra parte de mí puede estar haciendo ricias…ajajaj.
Un abrazo.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gracias, Mukali! Jajaja qué ocurrencias lo del clon, eso da para una historia también!! A mí, también me da yuyu el tema del doble y si te soy sincera no sé cómo reaccionaría si me la encontrase jajaja Gracias de nuevo por tus palabras. Un abrazo 😊
Me gustaLe gusta a 1 persona
Me encantaría toparme con mi doble, sería muy emocionante, lástima que no te acercaste, espero si me pasa alguna vez poder acercarme y presentarme! Saludos.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Jajaja No es real y no sé qué haría si me topara con mi doble, la verdad!! 😉 Gracias por comentar. Un saludo 😊
Me gustaLe gusta a 1 persona
Emoción, nerviosismo, indecisión… todo eso he sentido al leer tu historia de dobles.
El hecho de que hayas escrito la historia en primera persona creo que me ha ayudado mucho a tener esas sensaciones. Era como si estuviera allí, a tu lado, viendo a tu doble ficticio. Me he encantado.
Pero otra vez háblale (jejeje…) que no sabes cuando tendrás otra oportunidad de verla.
Un beso.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Muchas gracias!! 😄 No sabes lo q me alegran tus palabras 😃 Sí, le quise dar un punto de vista diferente como si fuera la protagonista del relato, sin serlo 😂 Gracias de nuevo. Un saludo 🙌😘
Me gustaLe gusta a 1 persona
No quiero quitarte mérito Lidia, pero yo veo mi doble con relativa frecuencia y siempre coincide cuando veo una película de George Clooney, es que le miro y me digo…clavaito a mi jajaja
Al margen de mi parecido indudable con el actor, te diré que el relato da mucho juego, es bastante inquietante y hasta podría imaginar como persigues a tu doble por las calles de Madrid, como inicio de una novela de misterio. Un abrazo
Me gustaLe gusta a 1 persona
😂😂😂 Me has hecho reír!! Me alegra que te gustara y que le veas tirón!! Siempre me digo que podría continuar los relatos para ver dónde llego… Quizás algún día. Un abrazo 😄
Me gustaMe gusta
like 🙂
Me gustaLe gusta a 1 persona
Thank you! 😊
Me gustaLe gusta a 1 persona