La luz dorada del sol naciente bañaba todo el campo a mi alrededor. Incluso el cielo parecía de oro y no mostraba su típica tonalidad azul. El parque, lleno de vegetación, rebosaba de vida, aunque ni una sola persona deambulaba por ahí a esas tempranas horas. Un camino adoquinado rodeado de verde hierba pasaba frente a un banco metálico, inerte e inalterable ante la maravilla que yo estaba observando y que tanto me emocionaba. Siempre he tenido el anhelo de que alguien se siente a mi lado a observar el fantástico amanecer… Pero nunca he visto cumplidos mis deseos. Me siento privilegiado de haber nacido en esta latitud y disfrutar de tal calidad de vida. Soy feliz aquí y tengo todo lo que necesito. Además, aunque quisiera, no podría irme, pues mis fuertes raíces me lo impiden; no me refiero a raíces familiares, sino a esa parte de mí que me ayuda alimentarme. Envidio a los humanos porque cuando sienten el impulso pueden abandonar su sitio, marcharse… Sé que algunos de ellos, sin tener raíces como yo, también se sientan anclados a un lugar e incluso puede que les sea imposible moverse, por sus miedos, sus condiciones, por el peso de su sistema… Pero realmente pueden hacerlo. Yo no. Yo nací aquí y moriré aquí.
Mi consejo para esos humanos que se resisten a moverse aun sintiendo que deben hacerlo, porque están en una encrucijada en sus vidas y su felicidad depende de ello, les diría: ¡Muévete, no eres un árbol!
Esta es mi propuesta para el Va de reto, desafío literario del blog de JascNet.
Me encanta! Besos.
Me gustaLe gusta a 2 personas
Muchas gracias, Julie. Me alegra que te gustara 😀 Un abrazo grande ❤
Me gustaLe gusta a 1 persona
Molt tendre, Lídia. Tots tenim les nostres arrels , però cal saber gaudir d’aquest món tan fantàstic i viatjar sempre que es pugui. I en eixe aspecte t’envejo.
Una forta abraçada, amiga!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Moltes gràcies, Javi 😀 M’alegra que t’agradés el relat. Una abraçada de tornada 🙂
Me gustaLe gusta a 1 persona
Me encanta, Lídia.
Buena idea esa del punto de vista del árbol. Son los mejores observadores de la naturaleza.
Buen relato, muchas gracias por tu aportación al VadeReto.
😍😍😘😘😘
Me gustaLe gusta a 2 personas
Muchas gracias, Jose 😀 Me alegra que te gustara. Un abrazo grande 🙂
Me gustaMe gusta
Un reto estupendo. Un besazo.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Muchas gracias, Carlos 😀 Un besazo.
Me gustaLe gusta a 1 persona
Muy bonito :,)
Me gustaLe gusta a 1 persona
Muchas gracias, Runa 😊 Me alegra que te guste. Un abrazo 😘💜
Me gustaMe gusta